Bağlanma bebek ile birincil bakım veren/anne arasında kurulan duygusal bağ olarak tanımlanmaktadır. Bağlanma kuramını ortaya koyan Bowlby'e göre bebek dünyaya yakınlık kurmaya programlanmış şekilde gelir. Yakınlık kurma ihtiyacının evrimsel bir temeli vardır. Gülümseme, ağlama, kucağa tırmanma gibi doğuştan getirilen bağlanma davranışları annenin yakında kalmasını sağlayarak bebeğin hayatta kalmasını ve tehlikelerden korunarak türün devamını sağlar.
Güvenlik hissinin bebekte gelişimi için bakım verenin bağlanma davranışlarına hassas ve cevaplayıcı olması önemlidir.
Donald Winnicott "Bebek kendini ilk olarak annesinin gözünde görür ve anlamlandırır." demiştir. Bebeğin varlığını onaylayan ilk ayna, annesinin gözleridir. Gözlerdeki yansımadan sevgi, ilgi ve bağlantıya dair ilk söz öncesi derslerini çıkarır. Bu bakışlardan ve tutumlardan bebek kendiliğe ve dünyaya dair içsel temsillerini oluşturmaya başlar.
Erken çocukluk döneminde bakım verenle kurulan ilişki, yetişkinlikte yakın ilişkilerdeki beklentileri ve davranışları şekillendirmektedir. Bağlanma kuramına göre çocuklukta ebeveynlere yönelen yakınlık kurma ihtiyacı yetişkinlikte romantik partnerlere yönelmektedir.
Yaşamın ilk yıllarında oluşan bağlanma stilleri yetişkinlikte romantik ilişkilerde kendini gösterir. Çoğu zaman bağlanma stilleri değişime uğramaz ve romantik ilişkilerin gidişatında önemli rol oynar.
Kaynak: Bowlby J. Bağlanma. Pinhan Yayıncılık